اوتیسم نوعی اختلال رشدی (از نوع روابط اجتماعی) است كه با رفتارهای ارتباطی، كلامی غیرطبیعی مشخص می‌شود. علائم این اختلال تا پیش از سه سالگی بروز می‌كند و علت اصلی آن ناشناخته‌است. این اختلال در پسران شایع‌تر از دختران است. وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبك زندگی و سطح تحصیلات والدین نقشی در بروز اوتیسم ندارد. این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطه‌ی تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر می‌گذارد. كودكان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم، در ارتباطات كلامی و غیر كلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت‌های مربوط به بازی، مشكل دارند. این اختلال، ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار می‌سازد. در بعضی موارد رفتارهای خودآزارانه و پرخاشگری نیز دیده می‌شود. در این افراد حركات تكراری (دست زدن، پریدن) پاسخ‌های غیرمعمول به افراد، دل‌بستگی به اشیا یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده می‌شود و ممكن است در حواس پنجگانه (بینایی، شنوایی، بساوایی، بویایی و چشایی) نیز حساسیت‌های غیر معمول دیده شود. هستهٔ مركزی اختلال در اوتیسم، اختلال در ارتباط است. به نظر می‌رسد مسئله‌ی ژنتیك مهم باشد. مثلا دوقلوها بیشتر دچار این بیماری می‌شوند تا یك برادر و خواهر. اختلال كروموزومی و مشكلات عصبی در افراد اوتیسمی مشاهده شده‌است.
دیگر علت‌های این بیماری كه هنوز به اثبات نرسیده شامل: رژیم غذایی، تغییرات مجرای گوارشی، مسمومیت با جیوه، استفاده نكردن از ویتامین‌ها و املاح و حساسیت به واكسن است.
كودك مبتلا به اوتیسم حتی اگر كلام داشته باشد، نمی‌تواند درست ارتباط برقرار كند و گفتارش جهت دار نیست. ممكن است محتوای كلام با سنش متناسب نباشد یا بدون توجه به صحبت‌های دیگران فقط درباره‌ی علایق خود صحبت كند.

در واقع كودك مبتلا به اوتیسم نمی‌تواند تبادل اطلاعات كند. این كودكان به لبخند یا خستگی دیگران توجهی ندارند و نمی‌توانند نوبت را رعایت كنند. آنها ارتباط یك‌طرفه برقرار می‌كنند و به همین علت ارتباطشان موثر نیست.

«فصل اول» 30 دی‌ به مشكلاتی كه خانواده‌های دارای فرزند اوتیسم روبه‌رو هستن پرداخته است.