مینو خانی، منتقد و پژوهشگر سینما در ویژه برنامه «كافه رادیو» رادیو جوان كه از پردیس سینمایی ملت پوشش چهل و یكمین جشنواره فیلم فجر را به عهده دارد، درباره فیلم «چرا گریه نمی‌كنی؟» گفت: در فیلم «چرا گریه نمی‌كنی؟» برخلاف فیلم «رضا» كه فضای عاشقانه و ملودرام داشت، «چرا گریه نمی‌كنی؟» از آن فضا پرهیز كرد.

خانی ادامه داد: فردی كه یك روزی احساس مسئولیت در قبال برادرش داشت و او را از دست داده، به پوچی رسیده است. این فرد دلش نمی‌خواهد به هیچ كس و هیچ چیز وابسته شود. در نتیجه، می‌خواهد این رها بودن را در همه ارتباطش اعمال كند. من حتی احساس كردم این فیلم می‌تواند به جامعه در حال گذار ایران شبیه باشد. نسل جوانی كه دوست ندارد به چیزی و كسی تعلق داشته باشد، در عین حال می‌خواهد آدم‌های اطرافش داشته باشد.

امیریل ارجمند، بازیگر و كارشناس سینما در نقد فیلم «چرا گریه نمی‌كنی؟» گفت: از همان ابتدا «چرا گریه نمی‌كنی؟» برای من فیلم غافلگیر‌كننده‌ای بود. یك فیلم سینمایی وقتی می‌خواهد خودش را نشان دهد، با تیتراژ و شروع فیلم با مخاطب ارتباط برقرار می‌كند. این اتفاق در این فیلم افتاد و در آن پنج شش دقیقه ابتدایی حداقل با من ارتباط برقرار كرد.

ارجمند ادامه داد: آدمی كه با فلسفه خاص به دنبال حقیقت زندگی حركت می‌كند و خودش را از همه فلسفه‌های اطرافش دور می‌كند، سعی می‌كند به‌گونه‌ای تنهایی‌اش را پر كند كه ناخودآگاه حالت دلسوزی به آدم دست دهد. فكر می‌كنم از این آدم‌ها زیاد در جامعه داریم. فیلم، كارگردانی و بازی خیلی خوب آقای معتمدی را دوست داشتم و باورم نمی‌شد كه او بتواند انقدر خوب در دو نقش بازی كند. فیلم «چرا گریه نمی‌كنی؟» خوش ریتم دیدم. این فیلم پر بازیگر بود و آقای معتمدی از بقیه بازیگر‌ها پررنگ‌تر بود.

این كارشناس سینما افزود: خیلی از اتفاقات قابلیت حذف شدن داشت. پایان فیلم هم دوست داشتم. پایانی در زمین تنیس كه مرا به یاد یكی از فیلم‌های بزرگ سینما به نام بلو آپ مینداخت.