كوروش سلیمانی با اشاره به این موضوع كه همیشه با پدر و مادرهایی برخورد می‌كند كه بچه 10-12 ساله‌ای دارند كه به بازیگری علاقه دارد و می‌پرسند كه چكار كنیم؟ خطاب به كسانی كه فرزندشان به بازیگری علاقه‌مند است گفت: «در هر خانواده‌ای بچه‌هایی وجود دارد كه به بازیگری علاقه‌مند هستند.
گاهی دچار چالش می‌شوند چون بازیگری به لحاظ مختلف مسیر دشواری است.
اساسا كاری نیست كه به جز معدودی، بقیه از آن بهره‌مند شوند و به لحاظ مالی و شرایط اقتصادی شرایط خوبی داشته باشند.
ما شاید 90 درصد از بازیگران‌مان كه در تئاتر و سینما فعال هستند شاید از داشتن خانه هم محروم باشند.
این‌ها را می‌گویم كه بدانیم درباره چه چیزی صحبت می‌كنیم.»

او در ادامه افزود: «من در مواجه با آنها می‌گویم معمولا نوجوان‌ها علاقه‌مند هستند به جهت شرایط رسانه‌ای امروز و اینكه بازیگران در چشم هستند و زندگی و جایگاه‌شان جذاب است.
توصیه من به خانواده‌ها این است كه اجازه بدهند بچه‌ها در مدرسه و محیط‌های فرهنگی مطمئن، تجربه كنند. تجربه كنند تا جوانی، غالبا خودشان می‌فهمند كه این كار، كار آنها نیست.»

سلیمانی تصریح كرد: «مثل یك تجربه می‌ماند و بعد می‌فهمند كه كارشان نیست اما وقتی مانع می‌شوند مثل یك حالت انفعالی بچه‌ها خیلی شدید فكر می‌كنند كه اگر پدر یا مادر ما اجازه می‌داد، ما حتما ستاره‌ای می‌شدیم.
من دیده‌ام دانشجویانی كه صرفا برای مخالفت با خانواده برای تئاتر امتحان می‌دهند.»

كوروش سلیمانی در ادامه توضیح داد: «ما خیلی چیزها را در دنیا دوست داریم، مثلا من دوست دارم به كره ماه بروم، خب این كار امكانات، توانایی‌ها و علمی می‌خواهد كه من باید به دست بیاورم اما ما بیشترمان در همان حد خواستن متوقف هستیم.»

او افزود: «من اعتقاد دارم این ما هستیم كه باید فدای هنر بشویم، نه هنر فدای ما.
الان غالبا ما فقط از هنر استفاده می‌كنیم برای مطرح كردن خودمان در حالی كه هنر یك چشمه زاینده‌ای است كه هرچه ما به آن بپردازیم خیرش به همه می‌رسد.
اما آن را به خودمان محدود كردیم، اینكه برای من چه خواهد شد و چه چیزی خواهد داشت؟»
كوروش سلیمانی در آخر خاطرنشان كرد: «كاش فكر كنیم كه ما چه چیزی خواهیم داشت برای جهان؟ ما چه چیزهایی را به فرهنگ‌مان اضافه می‌كنیم بدون اینكه بخواهیم دیده شویم.
الان فضایی است كه ما به این چیزها فكر نمی‌كنیم و خود هنر دارد مفقود می‌شود.»