طلوع: ٣ بهمن ١٣٣٥
غروب: ٢ خرداد ١٣٩٤


او در روستای بلده از توابع نور زاده شد و دانش‌آموختهٔ رشتهٔ مكانیك و مهندسی تصفیهٔ آب در ایالات متحدهٔ آمریكا بود.

در سال 1359 و هنگام تصدی سمت مدیریت تولید صدا و سیمای مركز گیلان، به‌دلیل نیامدن گوینده، این كار را بر عهده گرفت و از آن پس این حرفه را دنبال كرد. در زمان جنگ ایران و عراق اطلاعیه‌های ارتش را در رادیو می‌خواند و از گویندگان رادیو جبهه بود. او در سالیان اخیر به‌عنوان یكی از چهره‌های شناخته‌شدهٔ رادیو، گویندگی برنامه‌های متعددی را برعهده داشت. همكاری در برنامه‌های تلویزیونی ازجمله سینما یك، سینما دو و سینما چهار و انبوه تیزرهای تبلیغاتی از دیگر فعالیت‌های او در حیطهٔ گویندگی بود.

برنامه «هزار پنجره» با تهیه كنندگی نعمت رئوفی و نویسندگی و سردبیری یدالله گودرزی، عرصه‌ای تازه برای درخشش مهران دوستی فراهم كرد. وی پس از چند سال، با همین برنامه به اجراهای زنده روی آورد و دوران اوج وی فرارسید.

دوستی توانسته بود با اجرای بی نظیر خود، سلسله برنامه‌های ساعات بعد از ظهر رادیو جوان را تبدیل به پرشنونده‌ترین ساعات رادیو كند. اجرای حماسی داستان‌های كهن از جمله شاهنامه فردوسی با صدای مخملی وی زبانزد علاقمندان رادیو بود.

این متن از زبان مهران دوستی است: «من مهران دوستی هستم… دقیقاً ساعت 3 بامداد روز سوم بهمن‌ماه 1335 در روستای بلده، از توابع نور، كه به آن «عَلَمدِهْ» می‌گفتند و امروز به آن «رویان» می‌گویند، در مازندران به‌دنیا آمدم. بیشترِ دوران كودكی، نوجوانی و جوانی را در دامنهٔ جنگل‌های انبوه البرز گذراندم. در دوران پایانیِ تحصیلِ دبیرستان به تهران آمدم. چند سال در تهران بودم و سپس باز به شمال (رویان) برگشتم. بعد از گرفتن دیپلم، چون در انجمن ایران و آمریكای آن زمان جزو شاگردان ممتاز در یادگیری زبان انگلیسی بودم، امتحان تافل دادم و با نمره‌ای خوب از دانشگاه هوستون ایالت تگزاس پذیرش گرفتم و شدم یكی از هزاران دانشجوی ایرانیِ مقیم آمریكا. بعد از انقلاب، در سال 1360 به ایران برگشتم و از همان زمان تا حالا شما صدای مرا از رادیو و تلویزیون می‌شنوید و من میهمان لحظات صبح و عصر شما هستم.»

وی در چند سال اخیر به‌عنوان گویندهٔ برترِ رادیو و نمایندهٔ ایران در اتحادیهٔ رادیو تلویزیونی آسیا ـ اقیانوسیه (Asia-Pacific Broadcasting Union: ABU) انتخاب شد.

دوستی در مهرماه 1393 تحت عمل جراحی قلب قرار گرفت و بعد از آن همواره با مشكل تنفسی دست و پنجه نرم می‌كرد تا اینكه در تاریخ 2 خرداد 1394 بر اثر ایست قلبی در بیمارستان رامتین تهران درگذشت. مهران دوستی به دلایلی در هیچ مراسم خاكسپاری شركت نمی‌كرد جز (خاكسپاری رضا صفدری). از قضا هنگام دفن وی در قطعه هنرمندان وی دقیقاً در طبقه دوم قبر رضا صفدری دفن شد و دو دوست قدیمی بار دیگر به یكدیگر رسیدند. به این ترتیب پرونده كافه رادیو برای همیشه بسته شد. برای تشییع جنازهٔ مهران دوستی مردمانی از شیراز، تبریز، كرمانشاه به مقابل مسجد بلال صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران آمده بودند. بعضی از این افراد هیچوقت مهران را ندیده نبودند و تنها صدای وی را شنیده بودند.

همزمان با سالروز درگذشت مهران دوستی در سال 1395، خیابان اسفراین در منطقه 6 به مهران دوستی تغییر نام داد.
دو روز بعد از فوت مهران دوستی در جلسه شورای شهر تصویب شد كه خیابانی را به نام این گوینده پیروزی‌های دفاع مقدس نامگذاری كنند.
مراسم تغییر نام خیابان اسفراین در منطقه 6 تهران با حضور خانواده مرحوم دوستی و جمعی از اهالی هنر و رسانه برگزار شد.