متاع زندگی دنیا!
بعضیا بر این باورن چراغی كه به منزل رواست، به مسجد حرومه. ولی همه این جوری فكر نمی كنن. اهل ایثار و گذشت، با یه فلسفه ی دیگه زندگی می كنن. توی این فلسفه، درد بقیه رو داشتن، نشونه ی كماله. نیاز دیگرانُ به نیاز شخصی ترجیح دادن، نشونه ی رشده.
توی این سبك زندگی، چشم پوشی از داشته ها و خواسته ها، نشونه ی بی فكری نیست؛ نشونه ی انسانیته.
پیامبرمون فرموده: «اهل ایمان، همه شون عین یه تَن انند، عین یه بدنِ یه موجود زنده»
موجود زنده با وسیله ای كه ماها خودمون با پیچ و مُهره و جوش و بست سر هم می كنیم، فرق داره.
در بدن موجود زنده، درد و مشكل هر عضوی، درد و مشكل همه است.
در بدن موجود زنده، هیچ عضوی، خودشُ جدا و مستقل از بقیه نمی دونه و خرجشُ سوا نمی كنه.
در بدن موجود زنده، هر عضوی، برای بقیه و برای زنده بودن اون موجود، هر كاری كه از دستش بر بیاد انجام می ده.
وقتی چراغ یه ماشین سواری می سوزه، چرخای ماشین عین خیالشون هم نیست. ولی وقتی یكی از موهای سرمونُ می كشیم، همه ی تنمون تیر می كشه!
اهل ایمان با هم اینجوری هستن!
