ویژه برنامه اذان صبح شبكه رادیویی جوان در روز جمعه نكاتیاخلاقی و عرفانی از زندگی مرحوم علامه جعفری رحمه الله علیه را سرمشق خود قرار میدهد
علامه محمد تقی جعفری،
شما كه حكیم بودی و عارف و مفسر نهج البلاغه و شارح مثنوی، شما كه مشهور بودی ابن سینای زمانه ی ما!
دوست دارم امروزمُ با جمله هایی كوتاه، اما عمیق و نغز و پرمغز، از زبان شما آغاز كنم.
شما یك عمر با ساده زیستی زندگی كردی. دل به تجملات ندادی. خاكی بودی و اهل قناعت. می پرسیدن: چرا این همه به مادیات زندگی بی توجهی می كنید؟ می فرمودی:
«حیات را نباید قربانیِ وسیلۀ حیات نمود.»
شما این حیات محسوسُ حیات واقعی نمی دونستی. حیات حقیقی از نظر شما حیات معقول بود. حیاتی كه با بارور شدن درخت عقل به دست میاد. نشونه ی حیات معقولُ استقامت می دونستی و می فرمودی:
«استقامت و پایداری یك انسان، دلیلِ قدرتِ شخصیت و فعالیتِ عقلانیِ او در حیات معقول است.»
توصیه ی همیشگی شما، ذكر همیشگی بود. وقتی معنای ذكرُ می پرسیدن، می فرمودی:
«ذكر خداوندی یعنی یك معلّم و مربّی الهی. معلمی كه شب و روز و در همۀ لحظات عمر با انسان است.»
شما هر جانی رو لایق جام حقیقت نمی دونستی. معقتد بودی برای رسیدن به معرفت، باید اهل اخلاص و خودسازی بود. جای اندیشه ی پاكُ دل پاك می دونستی و می فرمودی:
«حقیقت درختی است برومند كه شاخه های آن در درون پاك مردم قرار دارد. اخلاص در اندیشه و گفتار و عمل، عاملِ لایروبی چشمه سارها درونی است.»
