ما گاهی، از صندلی اتوبوس دل نمی كنیم. برامون سخته ایستادن و تعارف كردن صندلی خالی به بقیه. تمرین زهد و ایثار از همین چیزای ساده شروع می شه. از تعارف كردن صندلی خالی و جای پارك. از گذشت و حوصله موقع رانندگی. چون خودمون اینجوری هستیم، حرفمون روی دیگران هم اثر نداره. وقتی از كسی می خوایم كه گذشت كنه، سخت قبول می كنه. چون خودمون هم چندان اهل گذشت نیستیم. ولی امثال آیت الله كوهستانی می تونن با یه نصیحت دلسوزانه سرنوشت آدما رو عوض كنن. صد البته كه آیت الله كوهستانی، یه شبه آیت الله كوهستانی نشد. یه عمر زحمت كشید. تمرین كرد. قدم به قدم پیش اومد و ادامه داد. هیچ كسی یه شبه كسی نمی شه.