امام محمد باقر علیه السلام، پس از عمری تلاش در میدان بندگی خدا و احیای دین و ترویج علم و خدمات اجتماعی به جامعه اسلامی، در روز هفتم ماه ذو الحجه سال 114 رحلت كرد.
شهادت امام پنجم شیعیان، همزمان با خلافت هشام بن عبد الملك بوده است.
در روایات آمده‌است: روزی جابر بن عبدالله انصاری كه در آخر عمر دو چشم جهان بینش تاریك شده بود به محضر حضرت سجاد ( ع ) شرفیاب شد.
صدای كودكی را شنید ، پرسید كیستی ؟ گفت من محمد بن علی بن الحسینم ، جابر گفت : نزدیك بیا ، سپس دست او را گرفت و بوسید و عرض كرد : روزی خدمت جدت رسول خدا ( ص ) بودم فرمود : شاید زنده بمانی و محمد بن علی بن الحسین كه یكی از اولاد من است ملاقات كنی . سلام من را به او برسان و بگو : خدا به تو نور حكمت دهد، علم و دین را نشر بده. امام پنجم هم به امر جدش قیام كرد و در تمام مدت عمر به نشر علم و معارف دینی و تعلیم حقایق قرآنی و احادیث نبوی ( ص ) پرداخت.
نام آن حضرت با ده‌ها و صدها حدیث و روایت و كلمات قصار و اندرزهایی همراه است ، كه به ویژه در 19سال امامت برای ارشاد مستعدان و دانش اندوزان و شاگردان شایسته خود بیان فرموده است. بنا به روایاتی كه نقل شده است ، در هیچ مكتب و محضری دانشمندان خاضع‌تر و خاشع‌تر از محضر محمد بن علی ( ع ) نبوده اند.
