حضرت امام جعفر صادق(ع) پیشوای ششم مسلمانان، به دست خلیفه‌ی عباسی، منصور دوانیقی مسموم و در مدینه به شهادت رسید.
ایشان به هنگام شهادت شصت و پنج سال داشت و مدت سی و چهار سال از امامت حضرتش می‌گذشت.
در میان امامان معصوم(ع)، برای هیچ كدام همانند امام صادق(ع) فرصت و شرایط مساعدی پیش نیامد تا بتوانند در سطح وسیع به انقلاب فرهنگی بپردازند و با تشریح فرهنگ غنی و پُرمایه‌ی اسلام، بر گسترش این دین آسمانی بیفزایند. ولی برای امام صادق(ع) این فرصت، در گیر و دار كشمكش‌ها و رودرویی بنی امیه و بنی عباس و جنگ قدرت به دست آمد. آن بزرگمرد علم و عمل از این فرصت استفاده‌ی كامل كرد و اسلام و فقهِ آن را از دیدگاه ائمه ی اهل بیت(ع) معرفی نمود و با تربیت شاگردان بسیار و برجسته، حیات تازه‌ای به اسلام و مسلمین بخشید و فرهنگ ناب تشیّع را كه از متن اسلام محمدی و علوی نشأت گرفته بود به جهانیان عرصه كرد.
امام صادق(ع) به عنوان رییس مذهب جعفری، حوزه‌ی علمیه‌ی اسلامی در سطح عمیق و وسیع تشكیل داده و علوم اسلامی را تدریس می‌نمود. در این حوزه، چهار هزار نفر به فراگیری علوم آل محمد(ص) می‌پرداخته و حضرت در این زمان، اسلام اصیل را از زیر حجاب تیره و تار اسلام بنی امیه و بنی عباس آشكار ساخت.
امام جعفر صادق علیه‌السلام فرمودند: كَمالُ الْمُؤْمِنِ فی ثَلاثِ خِصال: الْفِقْهُ فی دینِهِ، وَ الصَّبْرُ عَلَی النّائِبَهِ، وَالتَّقْدیرُ فِی الْمَعیشَهِ.
شخصیّت و كمال مؤمن در سه خصلت است: آشنا بودن به مسائل و احكام دین، صبر در مقابل شداید و ناملایمات و زندگی او همراه با حساب و كتاب و برنامه‌ریزی دقیق باشد.
