سوم رجب، سالروز شهادت حضرت امام علی النقی الهادی (ع)، دهمین نور هدایت و امامت را بر عموم شیعیان جهان تسلیت می‌گوییم.
حضرت امام ابوالحسن، علی النقی الهادی (ع)، ملقب به «امام هادی (ع)»، دهمین پیشوای شیعیان، در 15 ذی الحجه سال 212 هجری قمری، در اطراف مدینه‌ی منوره در محلی به نام «صریا» دیده به جهان گشود.
پدر بزرگوارشان حضرت امام جواد (ع) و مادرشان بانوی گرامی سمانه مغربیه است که بانویی با فضیلت و باتقوا بود. امام هادی (ع) در 6 یا 8 سالگی، یعنی در سال 220 هجری، پس از شهادت پدر ارجمندشان، حضرت امام جواد (ع) به امامت رسیدند. مدت 33 ساله‌ی امامت حضرت هادی الائمه (ع) با خلافت معتصم، واثق، منتصر، مستعین، معتز و متوکل عباسی معاصر بود.
آن حضرت و فرزند گرامی ایشان، امام حسن عسکری (علیهما السلام) به «عسکریین» شهرت یافتند، زیرا خلفای بنی عباس، ایشان را از سال 233 به سامرا (عسکر) بردند و تا آخر عمر پر برکتشان در آنجا تحت نظر قرار دادند. حضرت امام هادی (ع) به القاب دیگری مانند «نقی»، «عالم»، «فقیه»، «امین» و «طیب» شهرت داشت و کنیه مبارک ایشان نیز «ابوالحسن» است.
امام علی‌النقی الهادی علیه السلام در سال 220 هجری قمری به امامت رسیدند. در این زمان ایشان در مدینه بودند و در آنجا به مدت 13 سال وظایف امامت خود را انجام می‌دادند. مردم از این سرچشمه‌ی حیات معنوی و علمی و فکری سیراب می‌شدند و ایشان نیز به همه‌ی امور شیعیان رسیدگی می‌کردند.
از مهمترین فعالیت‌های امام هادی (ع) این بود که به مردم از راه‌های گوناگون آگاهی می‌دادند و منصب امامت و مقام علمی خود را در طی سخنان خویش و در مناظرات و پرسش و پاسخ‌های علمی، آشکار و عدم مشروعیت حکومت بنی عباس را تبیین می‌کردند. حضرت امام هادی (ع)، سرانجام در سوم ماه رجب سال 254 هجری قمری و در 42 سالگی به دست متوکل عباسی به شهادت رسید و مرقد شریف ایشان هم در جوار مرقد فرزند بزرگوارشان حضرت امام حسن عسکری (ع) در شهر سامراست.
سالروز شهادت امام پاکی و روشنایی، ستارهی راهنمای بشریت، قله‌ی بلند فضیلت، گلبرگ درخت رحمت، را بر عموم شیعیان جهان تسلیت می‌گوییم.
